بررسی میزان رضایت شغلی و برخی عوامل مرتبط با آن در ماماهای شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و بیمارستان های تأمین اجتماعی شهر تهران در سال 1392

مقدمه: رضایت شغلی، حدی از احساسات و نگرش ‌های مثبت است که افراد نسبت به شغل خود دارند. شناسایی عوامل مؤثر بر رضایت شغلی در پیامد و بهره وری سازمان و حتی زندگی فردی نقش بارزی ایفا می کند. اکثر مطالعات رضایت شغلی را متأثر از عواملی مانند کار، مافوق، همکاران، ترفیع و حقوق می دانند. با توجه به نقش کلیدی ماماها به عنوان یکی از اجزای مؤثر سیستم بهداشتی برای ارائه خدمات مامایی به دو قشر آسیب پذیر جامعه یعنی مادران و کودکان، مطالعه حاضر با هدف تعیینمیزان رضایت شغلی و برخی عوامل مرتبط با آن در ماماهای شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و تأمین اجتماعی شهر تهران انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی همبستگی در سال1392 بر روی 150 مامای شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و بیمارستان های تأمین اجتماعی شهر تهران انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه رضایت شغلی JDI بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و آزمون های آنالیز واریانس، کای اسکوئر، من ویتنی و اسپیرمن انجام شد. P کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: اکثر واحدهای پژوهش (80%) رضایت شغلی متوسطی داشتند. اکثر ماماها از پنج بعد مرتبط با رضایت شغلی، در یک بُعد ماهیت شغل و کار دارای رضایت متوسط و از سایر ابعاد شامل بُعد مسئول مستقیم، بُعد همکاران، بُعد فرصت های ارتقاء و بُعد حقوق و مزایا رضایت پایین داشتند. همچنین بین رضایت کلی شغلی با عوامل فردی سن، سابقه خدمت، نوع دانشگاه و نوع استخدام ارتباط آماری معناداری وجود نداشت، اما بین سطح رضایت کلی شغلی با وضعیت تأهل (017/0=p)، درآمد ماهانه (039/0=p) و پست سازمانی (048/0=p) ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به رضایت شغلی متوسط ماماهای شاغل اگر ماماها در حیطه ی شرح وظایف خود کار کنند و مسئولیتهای مدیریتی را عهده دار شوند احتمالا رضایت شغلی بیشتری خواهند داشت.   کلمات کلیدی: